Beetje vertraging maar daar is die dan, speciaal op verzoek van Stefanie; de blog over de opvoeding van kinderen in Italië.

Wel wil ik even van te voren duidelijk maken dat ik deze blog schrijf vanuit mijn ervaring en de ervaring van andere au pairs, misschien hebben andere mensen er een andere mening over en sommige dingen moet je een beetje met een knipoog zien. Daarnaast hebben wij ook allemaal te maken met gezinnen die het ''goed'' hebben en het zich kunnen veroorloven om au pairs en schoonmaaksters in te huren, het kan dus best zijn dat het in ''normale'' gezinnen heel anders gaat.

Als eerste lijkt het alsof elk kind dezelfde naam heeft. Waar het in Nederland heel normaal is om je kind een naam te geven vanuit over heel de wereld, geven Italiaanse ouders hun kind eigenlijk (bijna) altijd een Italiaanse naam. Dit zorgt er dus voor dat veel kinderen dezelfde namen hebben.

Ouders in Italië zijn heel erg beschermend en bezorgd over hun kinderen. Voor mijn gevoel soms iets te. Kinderen worden (te) warm aangekleed uit angst dat het kind kou vat en ziek wordt ( hiermee bedoel ik dat toen het nog 22 graden was een groot deel van de kinderen al met een muts,sjaal, winterjas en thermo ondergoed liepen).

Ook is het heel normaal dat na de sport training (ook als het kind amper gezweet heeft) de haren van zowel de jongens en de meisjes te droog te föhnen (nee dan heb ik het nog niet eens over na het douche), ook dit uit angst dat het kind kou vat.

Italiaanse kinderen krijgen bij hun ouders eigenlijk bijna alles voor elkaar. Ouders corrigeren of straffen hun kinderen ook nauwelijks. Als een kind iets wilt hoeft het alleen maar eventjes ''zielig te kijken'' en dan krijgt het kind vrij snel alles voor elkaar. In mijn gezin is dit toevallig niet het geval maar bij veel andere au pairs zie je ook dat kinderen heel makkelijk thuis mogen blijven van school. Als de kinderen tegen hun ouders zeggen dat ze moe zijn, mogen zij vaak al thuis blijven.

De zorg van de kinderen op de momenten dat de ouders werken of weg zijn wordt eigenlijk bijna altijd overgenomen door de opa en oma. Vaak hebben de opa en oma een (extra) huis, dichtbij dat van het kleinkind. Ook zijn opa en oma vaak degene die het kind ergens op aanspreken of corrigeren. Waar je in Nederland meestal aangesproken wordt door je ouders en (bijna) alles mag van opa en oma, is dit in Italië dus precies omgedraaid.

Wanneer het niet mogelijk is dat opa en oma de zorg van de kinderen soms overnemen, nemen Italianen liever een vaste nanny of au pair dan dat ze hun kind naar een kinderdagverblijf brengen.

Kinderen hoeven in het huis eigenlijk bijna niks te doen. Het kind ruimt zijn/haar eigen speelgoed niet op, zet het bord na het eten niet in de keuken, krijgt tot redelijke oude leeftijd nog hulp met bijvoorbeeld afdrogen en aankleden en er wordt bij het kind in bed gelegen tot het in slaap is gevallen. Eigenlijk heeft het kind vrijwel geen taken of verantwoordelijkheden in het huis.

Zoals ik al eerder benoemde krijgen kinderen vrij veel voor elkaar bij hun ouders. Ouders vinden het dan ook heerlijk om hun kinderen te verwennen en alles te geven wat zij willen. Wat ook opvalt is dat ''kinderen'' hier lang bij de ouders blijven wonen. Het is heel normaal als een jongen/meisje van 30 nog bij zijn of haar ouders woont. Kinderen zijn over het algemeen wat verwender als kinderen in Nederland, dit komt vooral omdat ouders hun kinderen heel lang ''jong'' willen houden en grof gezegd als een ''baby'' blijven behandelen.

Waar wij als Nederlanders nog wat van kunnen leren is denk ik de manier waarop Italianen met het gezin en de familie omgaan. Familie is een van de belangrijkste dingen voor Italianen en hier brengen ze dan ook veel tijd mee door. Op een zondag is het bijvoorbeeld heel normaal om met de familie te lunchen, dit is dan geen simpele lunch maar dit is meestal een lunch die uit 2 of 3 gangen bestaat en waar echt de tijd voor genomen wordt voor het eten en elkaar.