Dit was het dan!

Vanochtend ging de wekker al vroeg. Snel de laatste dingentjes gedaan en dan was het toch echt zo ver... het was tijd om te vertrekken.
Zondag werd mijn hostchild heel boos om niks, ik vroeg hem wat er aan de hand was en zijn antwoord was; ''het is nog twee dagen'' ''wat is nog twee dagen L?'' ''dat jij weg gaat'' ''ben je daarom boos?'' ''ja ik wil dat niet en ik ben heel verdrietig'' .. dit was wel even een moeilijk momentje waarop ik besefte wat ik achter ging laten. Gelukkig kwam die gister weer naar me toe en zei hij '' weetje Daimy, mama en ik komen gewoon naar Nederland jou opzoeken, dus het is wel goed zo''.
Toch was het vanochtend toch wel heel moeilijk om afscheid te nemen. Na 8 maanden samen te leven met mensen die je echt behandelen als hun familie, is het alsof je je eigen familie achterlaat.
Aangekomen op het vliegveld had ik natuurlijk weer teveel bagage, dus dat werd nog even extra bij betalen haha. En dan nu, zit ik te wachten op mijn vlucht naar huis. Na 8 mooie maanden ga ik Bologna verlaten en terug naar Nederland.


Augustus was het dan eindelijk zover; Ik vertrok naar Italië. 2 weken voor mijn vertrek werd ik nog verrast met een surprise party, waar ik écht helemaal niks vanaf wist. Ik was namelijk druk bezig met het organiseren van mijn eigen afscheidsfeestje voor het weekend erna. Na het afscheidsfeestje ging de tijd heel snel en voor ik het wist was het dan zover.


De laatste week voor mijn vertrek begon ik toch wel heel erg te twijfelen, natuurlijk liet ik dat niet merken en was mijn antwoord op vragen als: ''heb je er al zin in'' altijd steen vast ''JA!''. Diep van binnen dacht ik ''waarom was ik hier ook al weer aan begonnen''. Waarom ben ik hier aan begonnen was de vraag die dagelijks door mijn hoofd ging. Waarom ging ik naar een ander land waar ik de taal niet van sprak?, waarom ging ik leven in een familie die ik niet eens kon?, waarom laat ik mijn vrienden en familie achter en ga ik helemaal alleen weg? Ja de antwoorden wist ik zelf ook niet zo goed. Ondanks dat ik er natuurlijk super goed over nagedacht had, voelde het een beetje als '' weer een impulsieve Daimy actie''. Maar goed, er was geen weg terug en daar ging ik dan.. op naar Italië.

S'ochtends begon het met het afscheid van Lindy, Nick en ook Celine kwam nog even naar mijn huis, en nee dit afscheid was niet geheel zonder tranen haha. Gelukkig gingen papa en mama nog mee en konden we eerst nog ''genieten'' van een weekje vakantie. Genieten heb ik bewust tussen haakjes gezet want voor mij was het alles behalve genieten, en ik was dan ook niet te genieten haha. Daar komen we dan gelijk bij mijn eerste excuses; Sorry pap en mam voor deze ''gezellige'' vakantie. En daar kwam dan het moment, de vakantie was over.. papa en mama gingen terug naar Nederland en lieten mij achter


En daar begon mijn avontuur dan. En nog steeds had ik in de eerste twee weken mijn twijfels over of dit wel de goede keuze was. Het kind was nog bij zijn vader, waardoor ik dus nog niet begon met werken en de moeder was vooral veel aan het werk. Ja ik zat dus hele dagen alleen. Af en toe ontmoette ik al wat nieuwe au pairs of ging ik een rondje door de stad lopen. Maar ik zat vooral met het gevoel van ''wat doe ik hier''. Natuurlijk liet ik dit niet echt merken en vertelde ik iedereen dat ik het gewoon leuk had.


En toen kon mijn avontuur echt beginnen. Eindelijk na twee lange weken kwam het kind thuis. Een beetje verlegen maar wel met een voorzichtige knuffel werd ik begroet. Nadat ik een lego pakket cadeau had gegeven was het ijs gelijk gebroken en begon mijn avontuur met het samen in elkaar zetten van de lego. Vanaf dit moment voelde ik dat het goed zat en begon ik elke dag steeds een beetje meer te genieten van mijn avontuur. Al heel snel ontmoette ik heel veel mensen en kreeg ik het vooral druk met uitgaan haha. Ja de eerste weken ging ik bijna dagelijks uit met daarbij de nodige alcohol en bestond mijn leven vooral uit feesten (sorry pap, mam en opa) en wanneer het kind overdags op school zat uit koffie drinken en bijslapen.
Een maand later was ik jarig, ik had al heel wat vrienden gemaakt dus alleen zou ik zeker niet zijn op mijn verjaardag. Uiteindelijk een onvergetelijke verjaardag gehad. En ook door de mensen in Nederland was ik niet vergeten en werd ik overspoeld met kaartjes en pakketjes!


Er zijn tijdens geweest waarin ik mij echt wel een aantal keer ''verloren'' heb gevoeld. Dit kwam dan vooral door de taal die ik nauwelijks verstond en sprak. Hierom besloot ik dus op Italiaanse les te gaan. De eerste 2 maanden ging ik 4 dagen in de week naar de Italiaanse les en daarnaast hadden we om de week in het weekend een meeting waarbij je kon oefenen in de praktijk met Italianen. Na deze twee maanden heb ik nog een vervolg cursus gevolgd waarbij ik 2 dagen in de week naar de Italiaanse les ging en zoals bij de vorige cursus; om het weekend naar de meeting. Hierdoor ging het verstaan van de taal al vrij snel heel goed, het spreken had wat langer de tijd nodig maar ook dat gaat tegenwoordig (redelijk) goed. Ook had ik hierdoor iets meer ritme in mijn dagen gekregen en nam het uitgaan al een beetje af... van 7 dagen naar 5 haha;)


In Oktober vroeg mijn hostmom mij op een (vrije)dag om thuis te blijven want er zou een pakketje bezorgt worden. Eigenlijk had ik andere plannen met mijn dag, maar oke als zij het wilt zal ik wel thuis blijven. Opeens werd ik gebeld op facetime door mijn zus, niet zo gek want dit deden we regelmatig. Toen ik opnam zag ik dat Nick en zij voor mijn deur stonden en vroegen om de deur open te maken. Verrast rende ik snel naar beneden en daar waren Lindy en Nick dan. Hele gezellige dagen gehad met zijn drieën. Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en die dag brak voor mijn gevoel veel te snel aan. Dit was dan ook het eerste moment waarop ik het een soort van moeilijk had. Ik voelde mij alleen en had even wat daagjes nodig om mijn weg weer te vinden. Gelukkig gebeurde dit heel snel en had ik het zo als altijd weer heel erg naar mijn zin.. misschien iets te erg en ging ik weer volop door met feesten.


De week nadat Lindy en Nick naar huis zijn gegaan kwam het volgende bezoek alweer; Celine kwam mij opzoeken. Super fijn om weer even een paar dagen met je beste vriendin door te brengen. Ondanks dat ik het natuurlijk jammer vond dat ze naar huis ging, was ik niet echt verdrietig want... Ook ik ging 3 dagen later naar huis voor een aantal dagen. Het kind was bij zijn vader en ik besloot last minute om voor een weekje naar huis te gaan.


Toen ik terug kwam ging ik vrij snel reisjes maken en dingen bezoeken. Onder andere Parma, Florence, Ravenna en Fico Eataly. Nog steeds genoot ik elke dag vol op van het leven als au pair. Echter ging ik niet meer elke dag uit, want ook ik kreeg een ''helder'' moment waarin ik bedacht dat dit niet helemaal goed kon zijn. Daarnaast was het ook mijn normale leven geworden en voelde het niet echt meer als een feestvakantie haha.


Toen kwam kerst er aan en ging ik voor twee weken naar huis. Een paar weken voor de kerst kreeg ik voor het eerst last van een soort van heimwee. Ik zocht hier niet veel achter en ging gewoon door met mijn leven. Wat mij vooral dwars zat was dat ik zoveel vrije tijd had waarmee ik niks deed. Ik had het gevoel zoveel te kunnen met deze tijd, maar aan de andere kant zat ik vast in het niks doen en had ik geen motivatie om ook maar iets te ondernemen. Toen was het kerst en ging ik twee weken naar huis. Tijdens deze weken heb ik heel erg nagedacht over wat ik echt wil en wat ik kan doen met mijn tijd. Ik besloot om een thuis studie te starten om zo mijn tijd in te vullen. Toen ik na twee weken terug kwam naar Bologna, moest ik echt weer even mijn plekje terug vinden en had ik het oprecht even moeilijk. Maar zoals ik al eerder benoemd heb in een andere blog, dacht ik er op dit moment absoluut niet aan om te stoppen! en is dit ook niet mijn rede geweest om eerder te stoppen. Daarnaast had ik uiteindelijk mijn plekje ook weer gevonden in Bologna en genoot ik weer volop van het leven hier.


Gelukkig had ik ook nog iets om naar uit te kijken in Februari; Ik ging op wintersport!
Eindelijk na heel veel jaar niet geskied te hebben ging ik samen met Lorena en Catherine op wintersport. Super gezellig weekend gehad om nooit meer te vergeten. En zoals gewoonlijk heel wat meegemaakt met zijn 3e hahaha. Na de wintersport hadden we de smaak aardig te pakken en gingen we gelijk de zondag daarna nog gezellig een dagje skiën in Italië. Wat was het heerlijk om weer te skiën!


Begin Maart werd ik door opa en oma uitgenodigd om naar Venetië te komen, zodat ze mij konden laten zien waar hun vandaan komen en zodat ik een andere kant van Venetië kon zien, in plaats van alleen de toeristische kant. Ook dit was weer iets waardoor ik besefte hoeveel geluk ik heb gehad met de familie waarin ik terecht ben gekomen.


En vanaf toen is de tijd toch wel heel snel gegaan. En is vandaag het moment waarop ik mijn avontuur ga afsluiten en terug vlieg naar Nederland. Waar ik eerst alleen maar heel blij was en heel veel zin had om aan alles in Nederland te beginnen, is het nu toch ook wel een beetje eng; terug keren naar je ''oude'' leven, dat er totaal anders zal uitzien dan het leven dat ik achterliet in Augustus. Ook is het heel moeilijk om de plek wat het afgelopen jaar mijn thuis was achter te laten. Afscheid te moeten nemen van mijn familie en alle vrienden die ik hier heb ontmoet, sommige waarvan ik weet dat het lastig wordt om ze nog eens te zien. Aan alles zit twee kanten; onwijs zin in alle dingen die komen gaan, verdrietig om het leven dat ik hier achter mij ga laten.


Ik heb geen moment spijt gehad van deze keuze. En ondanks dat ik mindere dagen heb gehad, soms mijn familie en vrienden ontzettend mistte, de zorg voor een 7 jarig jongentje niet altijd makkelijk is; heb ik van elk moment genoten. Zoveel kansen gehad om dingen te kunnen zien en dingen te kunnen leren én ontzettend veel speciale mensen heb kunnen ontmoeten.
Ik ben mijzelf een aantal keer flink tegen gekomen, maar heb hier alleen maar heel veel van geleerd. En waar ik eerst vertrok omdat ik geen studie meer wilde volgen en niet full time wilde gaan werken, heb ik hier de tijd gehad om goed na te denken wat ik wil én doe ik het straks beide haha.


Nu is de tijd aangebroken dat ik het leven hier achter mij ga laten en terug ga naar Nederland. één ding weet ik zeker; Het is voor mij super goed geweest om dit een aantal maanden te doen. Zelfstandig moeten zijn en mijn eigen weg te moeten vinden, en niet zomaar alles voor elkaar te krijgen door een paar keer met mijn ogen te knipperen en lief te lachen naar mijn ouders haha.
Ik kom terug met heel veel mooie herinneringen, ik heb er een tweede familie bij gekregen, vrienden gemaakt van over de hele wereld en had dit zeker voor geen goud willen missen!

opvoeding

Beetje vertraging maar daar is die dan, speciaal op verzoek van Stefanie; de blog over de opvoeding van kinderen in Italië.


Wel wil ik even van te voren duidelijk maken dat ik deze blog schrijf vanuit mijn ervaring en de ervaring van andere au pairs, misschien hebben andere mensen er een andere mening over en sommige dingen moet je een beetje met een knipoog zien. Daarnaast hebben wij ook allemaal te maken met gezinnen die het ''goed'' hebben en het zich kunnen veroorloven om au pairs en schoonmaaksters in te huren, het kan dus best zijn dat het in ''normale'' gezinnen heel anders gaat.


Als eerste lijkt het alsof elk kind dezelfde naam heeft. Waar het in Nederland heel normaal is om je kind een naam te geven vanuit over heel de wereld, geven Italiaanse ouders hun kind eigenlijk (bijna) altijd een Italiaanse naam. Dit zorgt er dus voor dat veel kinderen dezelfde namen hebben.


Ouders in Italië zijn heel erg beschermend en bezorgd over hun kinderen. Voor mijn gevoel soms iets te. Kinderen worden (te) warm aangekleed uit angst dat het kind kou vat en ziek wordt ( hiermee bedoel ik dat toen het nog 22 graden was een groot deel van de kinderen al met een muts,sjaal, winterjas en thermo ondergoed liepen).

Ook is het heel normaal dat na de sport training (ook als het kind amper gezweet heeft) de haren van zowel de jongens en de meisjes te droog te föhnen (nee dan heb ik het nog niet eens over na het douche), ook dit uit angst dat het kind kou vat.

Italiaanse kinderen krijgen bij hun ouders eigenlijk bijna alles voor elkaar. Ouders corrigeren of straffen hun kinderen ook nauwelijks. Als een kind iets wilt hoeft het alleen maar eventjes ''zielig te kijken'' en dan krijgt het kind vrij snel alles voor elkaar. In mijn gezin is dit toevallig niet het geval maar bij veel andere au pairs zie je ook dat kinderen heel makkelijk thuis mogen blijven van school. Als de kinderen tegen hun ouders zeggen dat ze moe zijn, mogen zij vaak al thuis blijven.

De zorg van de kinderen op de momenten dat de ouders werken of weg zijn wordt eigenlijk bijna altijd overgenomen door de opa en oma. Vaak hebben de opa en oma een (extra) huis, dichtbij dat van het kleinkind. Ook zijn opa en oma vaak degene die het kind ergens op aanspreken of corrigeren. Waar je in Nederland meestal aangesproken wordt door je ouders en (bijna) alles mag van opa en oma, is dit in Italië dus precies omgedraaid.

Wanneer het niet mogelijk is dat opa en oma de zorg van de kinderen soms overnemen, nemen Italianen liever een vaste nanny of au pair dan dat ze hun kind naar een kinderdagverblijf brengen.

Kinderen hoeven in het huis eigenlijk bijna niks te doen. Het kind ruimt zijn/haar eigen speelgoed niet op, zet het bord na het eten niet in de keuken, krijgt tot redelijke oude leeftijd nog hulp met bijvoorbeeld afdrogen en aankleden en er wordt bij het kind in bed gelegen tot het in slaap is gevallen. Eigenlijk heeft het kind vrijwel geen taken of verantwoordelijkheden in het huis.

Zoals ik al eerder benoemde krijgen kinderen vrij veel voor elkaar bij hun ouders. Ouders vinden het dan ook heerlijk om hun kinderen te verwennen en alles te geven wat zij willen. Wat ook opvalt is dat ''kinderen'' hier lang bij de ouders blijven wonen. Het is heel normaal als een jongen/meisje van 30 nog bij zijn of haar ouders woont. Kinderen zijn over het algemeen wat verwender als kinderen in Nederland, dit komt vooral omdat ouders hun kinderen heel lang ''jong'' willen houden en grof gezegd als een ''baby'' blijven behandelen.

Waar wij als Nederlanders nog wat van kunnen leren is denk ik de manier waarop Italianen met het gezin en de familie omgaan. Familie is een van de belangrijkste dingen voor Italianen en hier brengen ze dan ook veel tijd mee door. Op een zondag is het bijvoorbeeld heel normaal om met de familie te lunchen, dit is dan geen simpele lunch maar dit is meestal een lunch die uit 2 of 3 gangen bestaat en waar echt de tijd voor genomen wordt voor het eten en elkaar.



wintersport

Zoals de meeste van jullie ondertussen wel op de foto's hebben kunnen zien, ben ik een heerlijk weekend op wintersport geweest.


Op vrijdag ging ik samen met Catherine de huurauto ophalen om vervolgens aan onze 5,5 uur durende rit naar Oostenrijk te beginnen. Eigenlijk ging de reis heel snel en heel goed. De reis ging zo snel, goed en makkelijk dat dat niet helemaal waar kon zijn... en dat was het ook niet. Om precies te zijn 1 minuut voordat wij aankwamen bij het hotel kwamen wij in de ''problemen''. Google maps stuurde ons een oprit op naar (wat we dachten) ons hotel. Ik probeerde de oprit met sneeuw op te rijden maar we gleden net zo hard weer terug naar beneden.. of wat zeg ik; waarschijnlijk harder. Ik dacht dat we misschien een aanloopje nodig hadden, dus besloot ik even een stukje achteruit te rijden om vervolgens een aanloopje te kunnen nemen. Daar gingen we dan.. of toch niet? nee want de auto stond vast in de sneeuw. Ja ik hoor jullie denken; Daimy dat snap je toch wel, maar geloof mij de sneeuw was niet hoger als 1 centimeter en er was totaal geen rede om vast te zitten. Gelukkig kwam er een hele lieve bewoonster uit haar huis om wat grind onder de banden te leggen en de auto eruit te rijden. Oké Daimy.. poging 2, en jaja ik ken het gezegde van de ezel; maar hé blijkbaar ben ik dommer dan dat, want deze meid deed exact hetzelfde als daarvoor. Dat betekende dus dat we opnieuw vast zaten. Dit keer zaten we echter nog erger vast en kreeg ook de mevrouw de auto niet uit de sneeuw. Gelukkig kwam daar een jongen aangereden op een quad die ons wel even zal helpen met het omleggen van de sneeuwkettingen, dan zouden we er zo uitkomen en verder kunnen naar ons hotel. Top, goed plan.. tenminste als het auto verhuur bedrijf ons de goede maat sneeuwkettingen had gegeven, wat niet het geval was en dus paste ze niet om onze banden heen.
Daarnaast kwamen we er dus achter dat ze ons gewoon zomerbandjes hadden gegeven in plaats van de afgesproken winterbanden, dit verklaarde dus gelijk waarom we de oprit ook niet opkwamen. En nee ik werd daar helemaal niet een beetje boos waardoor die arme jongen een beetje schuldig naar mij keek alsof hij iets fout had gedaan hahaha.
Gelukkig had de jongen zijn quad bij zich en een kabel waarmee die ons uit de sneeuw de oprit op kon trekken. Na zo ongeveer 45 minuten proberen vroeg de jongen ons toch maar even naar de naam van het hotel.. en wat bleek; we hoefde helemaal die oprit niet op, we hoefde die straat geeneens in en dus hoefde we helemaal niet in de problemen te zitten haha. Toen we eenmaal los waren zijn we snel omgedraaid en een beetje beschaamd naar ons hotel gereden.
Gelijk maar even het verhuur bedrijf gebeld en nieuwe sneeuwkettingen gekocht, voor het geval dat we ze de aankomende dagen wel nodig zouden hebben. Helaas door dit alles was het al te laat om nog te kunnen skiën, dus hebben we onze spullen maar even uitgepakt en naar een restaurant gereden. En ja je raad het vast al; we kwamen uit bij een Italiaans restaurant; lekker in onze comfort zone haha. Daarna even gezellig wat wezen drinken en terug naar het hotel gegaan.


Zaterdag ochtend was het dan zover; Wij gingen eindelijk skiën!
Er reden skibussen dus we hoefde de auto niet te nemen, wel 1 keertje overstappen. Eenmaal aangekomen op de overstap plek moesten we een half uurtje wachten; dan maar even koffie drinken. De koffie was niet te drinken maar dat is een ander verhaal haha. Toen maar terug naar de bushalte gegaan en toen kwam de bus niet, dit betekend dat we uiteindelijk 2 uur later eindelijk de volgende bus hadden. Gelijk de skispullen gehuurd en toch maar even een privéles geboekt. Voor mij is het namelijk was het al heel wat jaren geleden dat ik geskied had en voor Catherine was het de eerste keer. Onverwacht maar waar was ik het nog niet helemaal verleerd en had ik aardig snel de smaak weer te pakken, helaas kon ik dus niet veel leren van de privéles. Maar wat was het weer super leuk om te skiën!
Na het skiën was Lorena ook aangekomen en hebben we gezellig een drankje gedaan in jawel jawel ; een Nederlandse bar!
Daarna terug naar het hotel gegaan en gezellig wat gegeten en nog even een drankje wezen doen.


Zondag ochtend vroeg opgestaan omdat we vol gebruik wilde maken van onze laatste dag skiën. Heerlijk dagje kunnen skiën. S' avonds even omgekleed en klaar gemaakt om even snel te eten ( ja alweer in een Italiaans restaurant)en gezellig een drankje te doen in de Nederlandse bar.


En toen was het helaas alweer maandag en dat betekende dat we weer moesten beginnen aan de 5,5 uur durende terug rit naar Italië. Even gestopt bij de benzine pomp om de sneeuwkettingen (deze keer de goede maat) erom te laten leggen en we konden beginnen aan de reis. Het stuk in de bergen ging op z'n zachts gezegd nogal kut; Door de zomerbanden hadden we totaal geen grip aan de achterkant van de auto en het sneeuwde. Dit betekende dat we letterlijk in elke bocht in de slip gingen; gelukkig hadden we de sneeuwkettingen erom waardoor ik de auto er elke keer redelijk snel weer uit kon krijgen. Daarnaast zijn wij ergens onderweg onze stemmen verloren door de 5,5 uur durende karaoke op vol volume tijdens onze terug reis. Maar al met al een super weekend gehad en vond ik het serieus jammer dat het maar zo kort duurde, genoot er echt van om weer te skiën.

We hadden zoveel plezier in het skiën dat we afgelopen weekend besloten hadden om nog een dagje in Italië te gaan skiën. Samen met twee Italianen gingen we naar Sestola. Lang niet zo groot als in Oostenrijk maar een super leuke plek om voor een dagje/ weekend te gaan skiën. En met de auto was het redelijk dichtbij. Heerlijk heel de zondag geskied, dit keer ook met mensen die goed konden skiën, dus ook ik kon naar wat moeilijkere pistes.

En dan gaat nu de tijd toch wel heel snel. Terwijl ik deze blog plaats besef ik me dat ik over 5 weken om deze tijd al thuis ben, en mijn avontuur in Italië al afgelopen is. Heel dubbel gevoel! Gelukkig komen er nog wat leuke dingen aan de aankomende weken en zal ik hier ook zeker nog blogs over schrijven!


mededeling.

Als eerst wil ik even een aantal onduidelijkheden wegnemen. Na mijn laatste blog dachten veel mensen dat ik klaar was met heel het au pair zijn en dat ik naar huis zal komen. Op dat moment was hier totaal geen spraken van, ja ik had een wat mindere tijd maar dat betekende niet dat ik gelijk naar huis wilde. Normaal plaatste ik alleen de leukere dingen in mijn blogs. Maar ook als au pair is het niet altijd leuk en dat was de reden waarom ik die blog schreef, omdat dat ook een kant van het au pair zijn is.

Echter hadden mensen wel gelijk in een aantal dingen. Ik haalde de laatste 1,5 maand minder plezier uit mijn avontuur. Ik heb nog steeds veel vrienden, doe leuke dingen en heb een fantastische familie dus dat is zeker de reden niet. Maar zoals veel mensen die mij kennen wel weten; ik ben niet iemand die snel opgeeft. En de grootste rede daarvan is omdat het dan voelt als falen voor mijzelf.

Maar uiteindelijk is er een punt gekomen waarin er kansen kwamen. En dan is daar een moment waar je een besluit moet gaan nemen. De enigste voor wie ik hier ben gekomen is omdat IK dit avontuur wilde, omdat IK hier plezier in wilde beleven en het iets was dat IK wilde. Toen ik ging nadenken wat er op dit moment belangrijker is voor mij, is dat toch de kans aanpakken en verder gaan met mijn leven en mijn toekomst. Dit betekend dus dat ik in April dit mooie avontuur ga afsluiten. 

En ik ga dit avontuur niet afsluiten omdat er problemen zijn met wie dan ook, ook niet omdat ik het totaal niet meer naar mijn zin heb. Het voelt nu gewoon alsof het genoeg is geweest voor mij hier, en dat ik door moet en de kansen moet aanpakken. Daarnaast blijf ik nog tot April en zal ik dit zeker met plezier doen.

En ja ergens voelt het alsof ik het opgeef en faal. Maar aan de andere kant ben ik zo dankbaar voor de 8 maanden die ik hier heb mogen meemaken. Ook wordt ik enorm gesteund door het gezin, die alleen maar blij zijn voor mij  en dat maakt het allemaal een beetje makkelijker.

En nee dit is zeker niet de laatste blog. Er komen zeker nog wat kleine reisjes waar ik nog blogs over ga schrijven! zo makkelijk komen jullie dus (nog) niet van mij af haha!





Daar ben ik weer!

Ja je ziet het goed, daar is eindelijk weer eens een blog.
Om heel eerlijk te zijn had ik de afgelopen 1,5 maand niet echt motivatie om iets te schrijven. Om nog eerlijker te zijn, had ik geen motivatie voor wat dan ook. De laatste twee weken voordat ik met kerst naar huis ging, gingen belachelijk langzaam. Ik was er wel even aan toe om naar huis te gaan, Ik voelde me de laatste weken nog al nutteloos hier. Dat gevoel zorgde ervoor dat ik nog minder motivatie kreeg en dus nog minder ging doen, waardoor ik me dus nog nuttelozer ging voelen. Nuttelozer.. is dat een echt woord? nu wel haha.

En toen was het dan ''eindelijk'' zo ver. Met kerst ging ik heerlijk twee weekjes naar Nederland. Super gezellige weken gehad daar, en tijd door gebracht met familie en vrienden. De twee weken vlogen voorbij, wat dus betekende dat het al snel weer tijd was om terug te gaan. Anders dan de vorige keer, had ik hier deze keer oprecht moeite mee.. hoe dit kwam? geen idee.
Ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin in Italië, en ben nog steeds super blij met alle mensen die ik hier heb ontmoet en in het gezin voel ik mij helemaal thuis. Toch was er iets wat er voor zorgde dat ik er een soort van tegen op zat om terug te gaan. Was het omdat ik weer in het ritme van het Nederlandse leven zat? Was het omdat ik zo leuke tijd heb gehad? of was het iets anders? Ik heb dus geen idee.

Wel heb ik de afgelopen weken zitten nadenken wat ik met al mijn vrije tijd kan doen. Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik elke dag sowieso van 8 tot 5 vrij, en soms zelfs tot later. En ja ik hoor iedereen zeggen; ''ik ben jaloers'', ''ik wil ook zoveel vrije tijd''. Ja dat snap ik, in het begin is het best lekker. Maar neem van mij aan; na 5 maanden zo goed als niks doen ben je hier wel klaar mee.
Wil ik dan een ander baantje erbij zoeken? ja hieraan heb ik gedacht, maar in verband met mijn contract mag dit officieel niet en daarnaast is dat een heel gedoe om dat hier voor elkaar te krijgen.

Wat ga ik dan doen? Ik heb besloten om een online studie te gaan volgen. Ja, deze meid gaat haar hersens weer eens uit het stof halen en gebruiken na al deze maanden. Ik ga een kort hbo programma volgen, in de hoop dat ik wanneer ik terug ben in Nederland het werk kan gaan doen dat ik wil doen. Want ja, ook daar heb ik over nagedacht.
Zo vertrek je naar Italië omdat je niet meer wilt studeren en niet full time wilt gaan werken, en zo ga je IN Italië studeren en weet je ongeveer wat je wilt doen als je terug bent.

Ook heb ik nagedacht over mijn blog. Ja zoals je kan lezen heb ik veel nagedacht de laatste weken haha. Ik kreeg van verschillende mensen te horen dat ze het jammer vinden dat ik zo weinig schrijf de laatste tijd, en dat ze het leuk vinden om de blogs te lezen.
Ook ik vind het jammer van mezelf dat ik het de laatste tijd zo verwaarloost heb, maar zoals ik al eerder heb gezegd; kon ik echt even geen motivatie vinden om aan mijn blog te schrijven. Daarnaast weet ik nog steeds niet helemaal wat ik er nou mee wil (tips over wat jullie willen lezen zijn meer dan welkom). Maar nieuw jaar, nieuwe kansen dus jullie gaan zeker weer met wat meer regelmaat een blog zien verschijnen... bij deze beloofd! Daarnaast staan er ook wat reisjes op de planning, dus komen daar ook weer wat verhalen over.



Florence

Vrijdag 17 november was het zo ver; Samen met Isabel ging ik de stad bezoeken waar je zoveel mensen over hoort. Wij gingen een dagje naar Florence.

De reactie van veel mensen was gelijk; waarom gaan jullie maar 1 dag, dit is niet genoeg voor een stad als Florence. Maar ik zou ik niet zijn als ik niet lekker eigenwijs was en mijn eigen plan toch gewoon zou uitvoeren.

Vrijdag ochtend om 9 uur stonden we dan te wachten op onze flixbus. Waarom wij een flixbus namen was heel simpel; hiervoor betaalde wij 10 euro en voor een enkeltje in de trein tussen de 29 en 38 euro. En hé wij zijn ook maar au pairs, dus als we ergens op kunnen besparen doen wij dat maar al te graag. Dit betekende dan wel dat de rit een uur langer zal duren als dat wij met de trein zouden gaan, maar omdat we vroeg vertrokken was het in ons geval geen probleem. Daarnaast hadden we het de vorige avond iets te gezellig gemaakt op de karaoke avond, dus die 1,5 uur slaap tijdens de busreis was geen overbodige luxe.

Uiteindelijk aangekomen op het station van Florence wisten we niet heel goed waar we heen moesten om in het centrum te komen. We zijn maar gewoon een richting uitgelopen omdat er ontzettend veel te zien is en we vast wel ergens zouden uitkomen. En jawel blijkbaar heb ik toch nog ergens in mij een richtingsgevoel want we kwamen gelijk uit bij de o zo bekende Duomo.

Maar eerst tijd voor een snel kopje koffie. En tijdens het zoeken naar een plek om koffie te drinken merk je maar al te goed hoe toeristisch Florence is; Overal proberen mensen je hun restaurant in te praten en voor een cappucino betaal je gemiddeld 4,50. Na een heerlijk kopje koffie terug gelopen naar het plein met de Duomo.

De Duomo is ook zo beetje het bekendste gebouw van Florence en dat was ook zeker te zien aan de hoeveelheid toeristen( jawel met een selfiestick in hun hand natuurlijk). Het is zeker de moeite waard om hier langs te lopen wanneer je in Florence bent, want wat een mooie kathedraal is dit zeg. De rij om naar binnen te gaan was te lang dus we besloten later deze dag even terug te gaan om de kathedraal van binnen te bezoeken.

Daarna liepen we een stukje door en kwamen we op een ander plein waar een openlucht museum was met allerlei standbeelden. Hier even snel door heen gelopen en toen onze weg vervolgd. Vervolgens kwamen we in de straat met de winkels en liepen we hierdoor heen waardoor we vervolgens uitkwamen bij de Ponte Vecchio.

De Ponte Vecchio is een beroemde middeleeuwse brug over de rivier de Arno in Florence. Hier even als een echte toerist heel wat foto's gemaakt. Daarna over de brug door gelopen en terecht gekomen in de smalle straatjes van Florence.

En dit vind ik eigenlijk het leukste van het bezoeken van een stad. Natuurlijk ''moet'' je de hoogtepunten van de stad bezoeken; net als wat de 3000 andere toeristen doen. Maar dat geeft mij niet het echte gevoel van de stad, hoe mooi sommige kerken, kathedralen en bruggen ook zijn. Maar wanneer je even doorloopt op de plekken waar de meeste toeristen niet komen, dan krijg je het echte gevoel van de stad.

Ondertussen was het wel lunch tijd en hadden we ook wel honger gekregen na al dat lopen. Een heerlijk Italiaans restaurant gevonden in een van de smalle straatjes. En ja eigenlijk als je in Florence bent moet je een Fiorentina eten; Dit is een stuk t-bone van gemiddeld 600 gram per stuk dat altijd word klaar gemaakt op hout of houtskool vuur, hier staat Florence om bekend. Maar aangezien je mij niet heel vrolijk maakt met een stuk vlees besloot ik om hier niet voor te gaan. Daar in tegen hebben we heerlijke ravioli met truffel en een soort lasagne van crêpes gegeten. Ik blijf mij er nog steeds over verbazen hoe je voor zo weinig geld zo heerlijk kan eten in Italië.

Na het eten vonden wij het tijd om wat winkels te bezoeken, want ja we blijven twee vrouwen en we moeten toch echt even testen hoe het is om te shoppen in Florence. Alleen allebei niks gekocht. Wel nog even staan kwijlen voor het raam van de Gucci winkel waar ik een veel te mooie tas zag ( het is bijna kerst toch pap ;) )

Toen maar weer rondjes door de stad gelopen en ongeveer elke minuut zeiden wij tegen elkaar hoe mooi wij de stad wel niet vonden. Eigenlijk was het ons plan om nu de Duomo in te gaan, alleen was de ingang afgezet en stonden er brandweer, politie en militaire om de Duomo heen. Geen idee wat er aan de hand was maar het was niet toegestaan om naar binnen te gaan.. helaas dan nog maar een andere keer terug naar Florence.

Uiteindelijk ook nog even door het studenten gedeelte van de stad gelopen. Toen ging de zon langzaam onder en zijn we nog even terug gelopen naar Ponte Vecchio om hier nog even van het mooie uitzicht en de zonsondergang te genieten.

En nog even op het mooie plein gezeten en gewoon genoten van de omgeving en het kijken van mensen. Na een lange maar geslaagde dag naar het station gelopen om vervolgens de trein naar huis te nemen.

november

November
December is al bijna voorbij, maar daar is die dan hoor; mijn eerste maandblog over de maand November. In November heb ik het een stuk rustiger aan gedaan, dit had eigenlijk twee redenen. Ten eerste had ik een soort van winterdip en bestonden mijn dagen vooral uit netflixen in mijn bed. Ten tweede is het leven hier in Italië nu mijn ''gewone leven'' geworden en niet meer als een vakantie, dit betekend echter niet dat ik het niet naar mijn zin heb haha.


November begon voor mij in Nederland.
Van 31 Oktober tot 5 November was ik heerlijk een weekje in Nederland, waar ik tijd heb doorgebracht met famillie en vrienden. Ondanks dat het niet heel leuk was om opnieuw afscheid te nemen, viel het me toch minder zwaar dan ik verwacht had. Dit komt vooral omdat Bologna ook echt als mijn thuis voelt en ik dus eigenlijk van mijn ene thuis naar mijn andere thuis vetrok.

Echter begon mijn week in Bologna niet heel erg goed. Door het vliegen had ik nog al last van mijn oren en op woensdag kwam daar nog eens een flinke oog onsteking boven op. Gelukkig woon ik in een huis met een arts, wat dus betekende dat ik gelijk wat oogdruppels kreeg die gelukkig redelijk snel zijn werk deden.

Op zondag 12 November gingen Isabel en ik naar Florence.. of tenminste dat dachten we. Omdat er wat problemen waren met de trein en ik in de avond op tijd terug moest zijn om te werken, besloten we deze keer maar naar Parma te gaan in plaats van Florence.
Over Parma ga ik geen aparte travelblog maken omdat er niet zo heel veel over te vertellen is. Begrijp mij niet verkeerd, Isabel en ik hebben een hele leuke dag gehad en echt heerlijk gegeten (parmaham en Parmezaanse kaas komt hier vandaan). Maar helaas waren wij hier op een zondag en is Parma niet zoals Bologna of een andere grote stad en dus was alles dicht. Wij zijn naar een mooi park geweest en hebben door de stad gelopen om de stad te kunnen zien, maar meer als dat was er helaas niet te doen.

Op maandag 13 November werd iedereen in Bologna verrast met sneeuw.
Toen ik s'ochtends L naar school bracht was er nog niks aan de hand, ja het was koud maar dat was het al een paar dagen. Toen ik terug kwam besloot ik nog even een uurtje te gaan slapen, toen ik wakker werd was het wit buiten haha. Bologna staat bekend om de overdekte delen ''poorten'' waar je onder kan lopen. Deze ''poorten'' zijn heel fijn want je loopt altijd droog, maar het nadeel ervan is dat als het sneeuwt de vloer spekglad is. Ik had niet echt de juiste schoenen dit weer daardoor was het nog al een opgave om ergens te komen deze dag haha.
Het gekke was dat 14 November de sneeuw opeens verdwenen was en weer plaats had gemaakt voor de zon. Het was zelfs weer een soort van ''warm'' de rest van de week haha.

Vrijdag 16 November was het dan eindelijk tijd om naar Florence te gaan. S'ochtends vroeg namen wij de flixbus op weg naar Florence. Omdat het de vorige avond iets te gezellig was geworden tijdens de karaoke avond, kwam het goed uit dat de bus 1,5 uur er over deed om in Florence te komen. De rest over mijn dag in Florence komt in een andere blog.

Het weekend van 16,17 en 18 November was er in Bologna een chocolade festival. Dit is iets waar een vrouw nou gelukkig van wordt haha, mijn portemonnee alleen wat minder.

Op maandag 20 November gingen Isabel en ik eerst naar de supermarkt om vervolgens de bus naar de berg te nemen. Eenmaal bij de berg aangekomen moesten we nog een stuk naar boven lopen (oke daimy, nu is het serieus... je MOET weer iets aan sport doen) eenmaal uitgeput en boven aangekomen zaten we op een super mooi plekje om hier een picknick te doen met een super mooi uitzicht. Iets wat koud, maar zeker de moeite waard.

Vrijdag 24 November was het Black Friday. Ik had het geniale idee om ''even'' het centrum in te gaan. Hier had ik al snel spijt van, het was zo druk dat ik eerst al 45 minuten in de rij stond om iets te passen, toen ik bij de kassa kwam en de rij nog 3 keer zo lang was, besloot ik toch maar naar huis te gaan en een andere keer terug te komen zonder de korting haha.

Zondag 26 November werd ik helaas wakker met koorts en een keelontsteking, lekker in mijn bedje gebleven dus. maandag ging het alweer een stuk beter en het leek er dus op dat het een een dags griep was haha.

En ja toen kwam het er toch echt van...mensen ga even rustig zitten voor je dit nieuws leest. Daimy heeft zichzelf er eindelijk na 3 maanden toe gezet om te gaan sporten hier in Italië. Ja ik was ook trots op mijzelf.. totdat we na het sporten besloten om pizza te gaan eten haha.

En ook mijn vlucht is geboekt, kerst en oud en nieuw breng ik gezellig in Nederland door met mijn vrienden en familie. Nog 3 weekjes en dan ben ik dus weer even in mijn vertrouwde kikkerlandje.


bezoek aan fico, eataly world.

Dit jaar is in Bologna Fico geopend. Fico is een plek van10 hectare voor 40 fabrieken, meer dan 40 restaurant en nog meer. Fico is het grootste foodparc in de wereld. Fico is ontstaan omdat Italië goed eten heeft, en zij dit aan de wereld wilde laten zien. In Fico kan je ook dieren en planten, typisch van Italië zien. Daarnaast kan je ook typisch Italiaans eten en drinken kopen. Ook zijn er dus meer dan 40 restaurants waar je heerlijk typisch Italiaanse gerechten kan proeven.

Gister vond ik het tijd om deze plek eens te bezoeken, nadat ik zoveel mensen hierover had horen praten.
De entree van Fico is gratis.

Mijn eerste indruk was; wat is het hier groot!
Het leuke aan Fico is dat je van alles kan zien. Je kan op sommige stukjes in de ''fabrieken'' kijken en zo kan je dus zien hoe bepaalde dingen gemaakt worden. Je kon bijvoorbeeld kijken hoe ze de koekjes, lolly's, honing, ijs ( en er was nog veel meer) maakte. Daarnaast kon je ook naar buiten waar je dieren en bepaalde typisch Italiaanse planten kan zien, zoals de druivenplanten voor de wijn en de olijfbomen voor de olijfolie.

Toch waren er ook wat dingen die mij tegenvielen.
Wat mij dan tegenviel is dat; Het is dus vol met restaurants, waar je allerlei typische Italiaanse dingen kan eten, dit idee is heel leuk. Maar wat mij tegen viel is dat je dus in een restaurant gaat eten waar je een bord vol krijgt; hierdoor kan je dus maar 1 (of als je heel erg hongerig bent 2) gerechten uitproberen. Omdat je na een vol bord pasta oid al snel vol zit. Normaal is Italiaans eten redelijk betaalbaar, maar hier is het voor Italiaans eten ''best duur''.
Mij (en ik hoorde dit ook van andere mensen) had het leuker geleken als je kleine porties kon bestellen en zo dus meer kon proeven. Ook had het leuk geweest als ze bijvoorbeeld een kleine uitleg over waar in Italië de gerechten vandaan komen erbij gaven.

Je kan wel tours of workshops doen, dit heb ik niet gedaan. Misschien dat er met een tour meer uitleg is en dat je meer te weten komt over het Italiaanse eten.

Al met al wel een super leuke dag gehad en heel veel gezien. En ik zou Daimy niet zijn als er niet wat mis ging haha. Zoals ik al zei was het een heel groot terrein inclusief een hele grote parkeerplaats. Toen wij naar huis gingen was het al donker buiten en dus herkende we het terrein niet zo goed meer. In plaats van dat wij naar links liepen om bij de bus te komen, liepen wij naar rechts. Dit betekende dat we verdwaalde op het grote parkeerterrein en hier voor 40 minuten hebben rondgelopen voordat wij erachter kwamen dat we naar links hadden moeten gaan haha.




Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active